René Bom, voormalig Nachtburgemeester, 40 jaar medewerker van Parkpop,
waarvan ongeveer 27 jaar als presentator (Mister Parkpop), presentator van KoninginneNach, The
Life I Live, Kaderock, Vlietpop, Pure Jazz en The Hague Jazz. Vele malen gastpresentator in het Paard,
de Paap en op de Grote Markt. Én een dikke vijftien jaar presentator van het Zeeheldenfestival
natuurlijk!
Hoe werd je vrijwilliger bij het Zeeheldenfestival?
Ik was al heel lang verbonden aan het Zeeheldenfestival qua muziek. Vroeger speelden er veel
vrienden op het Zeeheldenfestival. En dan ga ik al 30 jaar terug naar Himalaya, Barry Hay, Anouk en
Hans Vandenburg. Zodoende kwam ik er altijd al. Ook kende ik Jan Essenberg al van Rosie. Ik was
programmeur bij OLS en daar speelde Rosie. Op een gegeven moment had het Zeeheldenfestival een
presentator nodig en zo is het begonnen. Iemand vroeg of ik wilde presenteren; ik weet echt niet
meer wie. Ik zei dat ik dat wel wilde doen voor 150 gulden. Nou, dat zouden ze regelen. Dus ik ben
de betreffende dag aanwezig en ik krijg met Jan Essenberg te maken. Ik vroeg aan hem: ‘Moet ik met
jou afrekenen?’ Dus Jan zei: ‘Het enige wat je hier krijgt is een fles wijn en een t-shirt’ en daar werd
ik mee weggestuurd. Maar toch vond ik het zó leuk en ben ik het Zeeheldenfestival als enige festival
altijd gratis blijven presenteren. Oh ja, ik kreeg wel consumptiebonnen van Jan (knipoog 1).
Wat was je motivatie om vrijwilligerswerk te gaan doen bij het Zeeheldenfestival?
De inzet van de medewerkers, het bestaansrecht en de bekendheid van het Zeeheldenfestival.
Iedereen kende het Zeeheldenfestival al jarenlang. Mijn persoonlijke gimmick is natuurlijk dat het
net zo lang bestond als Parkpop. Dus als ik 30 jaar Parkpop vierde, vierde ik ook een paar weken
later Zeeheldenfestival.
Wat vond je moeilijk aan het vrijwilligerswerk of heb je ook stressvolle situaties meegemaakt?
Er was niks moeilijk, maar mijn zenuwen had ik in de nacht daarvoor als ik mijn teksten schreef. Ik
had eigenlijk alleen echte zenuwen bij Parkpop. In mijn aankondiging (ook op het Zeeheldenfestival)
zat altijd wel een verspreking. En als die eenmaal gebeurd was dan viel alles van me af. Dan raakte ik
ook niet van mijn stuk als er bijvoorbeeld een boom op het podium zou vallen.
Soms hebben mensen versprekingen helemaal niet in de gaten. Met KoninginneNach heb ik het
gehad. Ik heb altijd een papiertje in mijn hand en er stonden zeven camera’s op mijn giechel. Ik
moest aankondigen. En ik begin altijd met de laatste band en ik eindig met degene die begint. Toen
dacht ik: Kut, dat is Hét Plein en we stonden op het Kerkplein. Gelukkig wist ik de eerste band nog,
zodat ik gewoon door kon gaan met aankondigen. Niemand had gelukkig door dat ik een verkeerd
podium aankondigde. Ik voelde me door de grond zakken tot aan Australië.
Wat maakte de meeste indruk op je tijdens de vele Zeeheldenfestivals die je hebt meegemaakt?
Het familiaire en de saamhorigheid. Er is weinig gezeik en er zijn weinig problemen op het festival
geweest. Het ‘love and peace’ gehalte is hoog. Het is een soort reünie of ontmoetingsplaats voor
oud-Zeeheldenbewoners. Die zie je ieder jaar toch weer terug. Zeeheldenfestival deed en doet altijd
heel veel voor kinderen. Volgens mij hebben andere festivals dat wel stiekem overgenomen.
Inhakend daarop vind ik het geweldig, maar dat vindt half Den Haag, dat ze altijd weer nieuwe acts
vinden voor jong en oud, met stelten, zonder stelten, met voertuigen enzovoort. Ongelofelijk waar
ze al die straatkunstenaars vandaan halen.
Hoe lang ben je als presentator actief geweest bij het Zeeheldenfestival?
Ongeveer vijftien jaar. Ik heb het Zeeheldenfestival altijd een warm hart toegedragen. Daarom heb ik
ook zonder problemen altijd ja gezegd en er altijd tijd vrij voor gemaakt. Ik ben er zelfs speciaal voor
in de buurt komen wonen (knipoog 2). En Jan Essenberg kan je nooit iets weigeren (knipoog 3).
Wat zijn je mooiste herinneringen?
Oeiiiii, ik was natuurlijk met allemaal lekkere wijven achter de coulissen (knipoog 4). Wat bijzonder
was, was het optreden van Anouk met Barry Hay en natuurlijk Ellen ten Damme. Ook het
optreden met Rob Bolland was heel bijzonder. Diep in mijn hart gaat het om al mijn vrienden die
daar speelden: Himalaya, de jongens van Livin’ Blues, VOF de Kunst, Hans Dulfer, Dizzy Man’s Band
met Jacques Kloes, om er enkele te noemen. Dat waren hele leuke ontmoetingen of de high lights.
Het zijn mijn rock en roll-vrienden. Ik zie ze niet al te veel, maar ik ken ze al 100 jaar. Voor mij is het
een herkenningsfeestje van oude vrienden.
Hoe vond je de samenwerking en relatie met andere vrijwilligers?
Die was op en top! Ik heb écht veel waardering voor de inzet en passie van alle medewerkers. Ze
gaan al jarenlang met dezelfde inzet en humor door. Het is zeer kenmerkend en mede het succes
voor het Zeeheldenfestival. Andere festivals mogen jaloers zijn op de saamhorigheid. Ik zou een
ieder aanraden om zich aan te melden als vrijwilliger bij het Zeeheldenfestival (knipoog 5). Ook kan
ik als oud-presentator iedere mogelijke sponsor of investeerder adviseren om een bijdrage te
leveren aan het Zeeheldenfestival. Het is groot in zijn naam! Piet Hein, zijn naam is klein, maar zijn
daden benne groot en dat is het Zeeheldenfestival ook!
Wat doe je tegenwoordig?
Ik zit veel op social media. En ik heb een boek geschreven over mijn leven. Ik neem wat boeken mee
naar het Zeeheldenfestival dan kun je er altijd één kopen voor weinig. Voor de rest hoop ik nog lang
van mijn twee dochters Kelly en Zoey te genieten. Dat is het belangrijkste in mijn leven. En ik houd
natuurlijk ook ontzettend veel van mijn night cat Roadie.
